चारओळी

अनाम दुःखही दुःख्खी होवू लागलेय आता
दुःखच माझ्या जखमांवरचे लेप झालेय आता,
दुःखांसवे कधी न रडले मी,
दुःख मलाच बिलगून रडतंय आता.








एकदा ढगांनिही कट रचला, माझे घर मातीचे,
माझ्याच घरावर पाउस कोसळला
त्याचा हट्ट वीज पाडण्याचा, विध्वन्साचा.
नी माझाही…तिथेच घरटे बांधन्याचा!







कोण जाणे कां म्हणुन लाटा किनारयावर आदळूंन जातात?
खरंच कां त्या किनारयाला सोडून जांत त्याच्याशी विश्वासघात करतात?
की, प्रदिर्घ विरहानंतर पुनःश्च भेटीच्या उत्कटतेने दिलेला शब्द पाळत किनारयाला कडकडून मिठी मारतात??



पहाटेच्या रवीकिरणांनी उजळलेले दवबिंदू
धरतीला मोत्यांचा प्रेम-उपहार भासली
पण ते दवबिंदू, चांदण्यांनी रजनीच्या कुशीत
ढाळलेली प्रेम विरहाची आसवे होती…



ग्रीष्माची धग आता सोसवत नाही
वणवा पेटलाय सारया मनात.
पानगळ सुरु झालीये… पिकली पाने खोडांपासून, फांदंयावरून गळून पडताहेत, हवेबरोबर सैरभैर धावताहेत… ती पानेनव्हेताच, ती विरक्त हृदयाची स्पंदने होत.